Каб мне голас добры мець, Каб мне гора куды дзець, Каб жа гора Бог ня даў, – Я б вясёла засьпяваў: Ой, гора ж маё! Склаў я гора у аклунак, Склаў бяду сваю, фрасунак, Кінуў ў рэчку аж да дна, – Прыйшло гора, як штодня. Ой, гора ж маё! Ўзяў я гора ды ў анучу, Кінуў ў полымя-агонь, Ніяк гора не замучу: Гора горам, як штодзён. Ой, гора ж маё! Ўзяў я гора – ды на вожжы, Завёў ў лес, скруціў да пня, Заўтра гора, як сьвет Божы, Ўлезла ў хату, як штодня. Ой, гора ж маё! Склаў я гора ды у дошкі, Закапаў у велькі роў, Адышоў ад ямы трошкі, Аж у хаце гора зноў. Ой, гора ж маё! Завярнуўшы у салому, Гора ў лапаць палажыў, Абуў лапаць, сышоў з дому: Гора горам, – лапаць згніў. Ой, гора ж маё! Склаў я гора у тарбіну, Аж у Мэрыку адвёз, – Думаў: тут або я згіну, Або з гора будзе лёс. Ой, гора ж маё! Дык і тут няма пакою: З горам лёг і з горам ўстаў; Мусіць, Бог яго з душою Разам возьме, разам даў! Ой, гора ж маё!
|
|